You’re entering the lama-zone

@lamazone

Ze begreep het niet meer…

Haar hele leven al was ze geroemd en geprezen omdat ze zo mooi was. De kleine lama was een schatje toen ze geboren werd, sneeuwwit en zacht, en haar ouders waren onnoemelijk blij geweest met haar. Ze groeide ogenschijnlijk normaal op, en vond het fijn om met andere lama’s te spelen op de hoogvlaktes van hun streek. Er waren lama’s in vele soorten en kleuren, ze had daar nooit veel aandacht aan geschonken. sommigen hadden een ruige bruine vacht, anderen hadden erg lang, vaalgeel haar, en zij, zij was sneeuwwit.  Big deal, en ze knabbelde verder op wat mos.

Wat ze wel akelig vond, was dat ze niet met de geitjes mocht spelen, of met de schapen die daar in de buurt ook graasden.  Nochtans waren dat ook lieve dieren, en ze konden zo grappig vertellen.  Zofa – want zo heette de lama – vond dat vervelend, en keer op keer negeerde ze de afkeuring van haar kameraadjes en de rest van de kudde. Ze wou spelen met wie ze zelf koos, en ze zag daar totaal het grote probleem niet van. Erger nog, hoe meer ze het haar vertelden, hoe meer ze het haar verboden, hoe sterker ze zich verzette.

Zofa was een beetje van een dromerige lama, en stiekem hoopte ze dat zij de koningin was van de berg, en dat zij moest zorgen voor de bewoners van de berg. Zonder onderscheid. Daarom was ze ook erg blij dat ze enkel maar gras at, ze begreep niet dat je ook nog eens levende dieren kon opeten. Haar onderdanen! stel je voor. Neen, dat zou Zofa niet overkomen. Ze was lief voor alle dieren die ze tegen kwam, zelfs die venijnige etterbakjes van de familie adder, met hun eeuwige gesis en gekronkel, daar was ze nog vriendelijk tegen. Ze was ook best dapper, want ze liep nergens van weg, Integendeel, ze probeerde altijd en overal met die dieren te praten. Het zou je maar eens overkomen dat je het niet helemaal goed begrepen had.

Kortom, ze was mooi, ze was idealistisch en lief. Eigenlijk had ze alles om door iedereen graag gezien te zijn, en toch, en toch…

De laatste tijd kreeg ze te maken met onversneden vervelende reacties. Ze werd al eens een keer geduwd terwijl ze stond te drinken, er werd al eens wat kaka tegen haar pels gewreven, allemaal zogezegd per ongeluk. Gisteren nog had Macho, een grote stoere jonge zwarte mannetjeslama haar proberen te zoenen, en erger nog, te bestijgen, en ze voelde zich daar veel te jong voor. Erger nog, ze had er totaal geen zin in. Ze had dat proberen duidelijk te maken, maar hij had er totaal geen oren naar. Heel vervelend.

En het enige wat haar vrienden hadden kunnen bedenken, toen ze het hen vertelde, was dat ze normaal moest doen, zoals de andere lama’s. Gewoon, onder elkaar blijven. Dat kon ze niet. Ze was nieuwsgierig en vrolijk, en ze vond die anderen ook best leuk. Punt uit.

En vorige week had ze van één van de schapen in het dal, een cadeautje gekregen. Dat zat zo, die schapen hadden familie in Australië en op de één of andere manier werden die  daar geschoren, dat was de mode of zo en werd er van hun wol sjaals gemaakt. Ze hadden er zo eentje gekregen en aan Zofa gegeven, omdat die altijd zo lief was.

Met veel prutsen en sukkelen was ze er in geslaagd om het stuk stof rond haar nek te hangen, en ze was er erg blij mee, ze vond het ook wel echt mooi.

Ze had eerst even gekeken naar haar spiegeling in het bergmeertje, en vond het beeldig en ze was heel trots met haar nieuwe aanwinst naar haar vriendinnetjes en vriendjes gelopen, om het verhaal te vertellen.

Maar niemand wou naar haar luisteren, ze lachten naar haar, en ze spuwden ook! stel je voor. En dat allemaal omwille van een sjaal. Was ze dan zo anders? Ze deed toch altijd haar best om gewoon lief en eerlijk te zijn?

Neen, ze begreep het echt niet meer…

Tags: anders zijn, lama, macho, schapen